จงเหยียนซีสะบัดมือของเขาออกอย่างไม่พอใจ แค่รู้สึกว่าเขาน่าข้น "เราหย่ากันแล้ว ยังมีความสัมพันธ์อยู่อีกงั้นเหรอ? " "หย่าแล้วก็แต่งใหม่ได้" เจียงโม่เซียนคิดว่าเมื่อก่อนเป็นสามีภรรยา หย่าร้างแล้วก็แต่งงานใหม่ดี ดีกว่าการหาใหม่ "ไม่มีทาง ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่มีทาง! " เธอต้ดเยื่อใย เจียงโเซียนไม่เชื่อ "เพราะอะไร? " ไม่รอให้จงเหยียนซีตอบ เขาก็ชี้ไปในลานบ้าน "เพราะผู้ชายคนนั้นเหรอ? เร็วขนาดนี้เธอก็หาได้แล้วเหรอ? " ในภาพความทรงจำของเจียงโม่เชียน ภาพความทรงจำที่จงเยนซีอยู่ในความคิดเขายังคงเป็นเต็กสาวที่ลุ่มหลงเจียงโม่หาน ตอนนี้จู่ ๆ เธอเย็นชาขนาดนี้ และท่าทีหนักแน่น จึงทำให้ไม่เชื่อเล็กน้อย "เธอทำแบบนี้ได้ยังไง พี่ชายฉันรักเธอนะ! " เจียงโม่เซียนจับแขนของจงเหยียนซีไว้อีกครั้ง "ทำไมเธอถึงเปลี่ยนใจได้ล่ะ? " "คุณปล่อยฉันนะ! " จงเหยียนชีพยายามออกแรงดิ้นให้เป็นอิสระ เจียงโย่เซียนไม่ยอมต้องการแต่จะถามว่าเพราะอะไร "เพราะอะไร? เป็นเพราะอะไรกัน? " "ไม่ว่าเพราะอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ตอนนี้ปล่อยฉันเดี่ยวนี้! " จงเหยียนซีถูกเขาขวางจนเริ่มโมโห "ฉันไม่ปล่อย เธอจะต้องบอกฉันให้ชัดเจน" เจียงโเซียนดึงดันจะซักถาม "เป็นเพราะอะไรกัน?
จงจิ่งห้าวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา พูดอย่างเรียบง่ายว่า "ผมขอน้ำเย็นแก้วนึงครับ" พนักงานยิ้มและตอบว่า "ได้ค่ะ" หลังจากนั้นก็หันไปมองช่าวหยุนแล้วถามว่า " แล้วคุณล่ะคะรับอะไรเพิ่มไหม?"
เมื่อดอกรักผลิบาน ก็ย่อมถึงวันที่มันจะโรยรา เมื่อมีเหตุที่ทำให้เด็กทั้งสองต้องแยกจากกัน แล้วความรักของพวกเขาเล่าจะเป็นเช่นไร เมื่อวันเวลาผ่านไปคนทั่วหล้าต่างรู้ดีว่า "คุณชายโม่" แห่งแคว้นโม่กั๋วผู้เย็นชาไร้จิตใจเช่นเขา เป็นคุณชายที่ขึ้นชื่อเรื่องของ ความเ**้ยมโหด! เด็ดขาด! และชิงชังหญิงสาวยิ่งนัก! จนเป็นที่กล่าวขานไปทั่วว่า 'เขาเป็นบุรุษที่รักชายด้วยกัน' แต่ใครเลยจะรู้เล่าว่า คุณชายปากแข็งที่มีสายตาที่สุดแสนจะเย็นชาและหัวใจที่แข็งเป็นหินผาอย่างเขานั้นกลับมีเด็กหญิงคนหนึ่งเข้ายึดครองตั้งนานแล้ว! "กงจื่อ มาอาบน้ำด้วยกันเถอะ! "
เมืองหมิงตูคึกคักเจริญรุ่งเรืองไม่ขาด แม้ล่วงเข้าราตรีผู้คนรถราก็ยังวิ่งกันขวักไขว่ หน้าหอนางโลมแห่งหนึ่ง คุณชายหลายคนกระโดดลงจากรถม้า มือถือพัด ยกมือคำนับทักทายกัน เดินเข้าไปในหอนางโลมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเบิกบาน แต่ทันใดนั้นเงาดำร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาคว้าตัวคุณชายท่านหนึ่ง ลากเข้าไปในซอยด้านข้างอย่างไม่ทันตั้งตัว คนที่เหลืออีกสองสามคนมองหน้ากัน "เมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น? " "ไม่ ไม่รู้สิ…เอ? คุณชายหวังละ? " "นั่นสิ คนอื่นละ? เมื่อครู่ก็ยังอยู่ตรงนี้…" "เจอผีแล้ว! " หลายคนตกใจเกาะกลุ่มกัน คุณชายหวังที่ถูกลักพาตัวไปยิ่งตกใจจนหน้าซีด เขาพูดกับคนอยู่ดีๆ เพียงชั่วพริบตาก็ถูกลากเข้าไปในตรอก ทั้งยังถูกกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจังโดยคนที่น่ากลัวยิ่งกว่า คนผู้นี้สวมหน้ากากอสุรกายมีเขี้ยว ชวนให้คนตกใจแทบตายแล้วรู้หรือไม่! หากไม่มีเงาของคนผู้นั้นอยู่บนพื้น ก็เกือบคิดว่าตนเองเจอกับวิญญาณร้ายเสียแล้ว เขาพูดตะกุกตะกัก "เจ้า เจ้า เจ้า…เจ้าเป็นใคร? ปล้น ปล้น ปล้น…ปล้นเงินหรือปล้นตัณหา? " "…" ประโยคแรกยังเข้าใจได้ แต่ประโยคหลังนี่มันอะไรกัน… "สกุลหลานอยู่ที่ใด? " เยี่ยนจิ่วเฉาถามอย่างเย็นชา ที่แท้ก็ถามทางสินะ บุรุษกำยำผู้นี้เจ้าก็บอกให้เร็วกว่านี้สิ!
Now you are reading กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม Chapter 511 ให้พ่ออุ้มลูกด้วยไหม at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf. จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ลูบหลังของเธอ ค่อยๆ ลูบไปเรื่อยๆ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ กลิ่นจางๆแต่ว่าก็ไม่ได้เหม็นอะไร เขาขยับเข้าไปใกล้หูของลูกสาวตัวเอง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความปวดใจและความทะนุถนอม เขาอ่อนโยนเป็นอย่างมาก "หนูร้องไห้แบบนี้ เดี๋ยวก็ขี้เหร่หมดหรอก" จงเหยียนซีนั้นใส่ใจเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของตัวเองมาก เธอถูกชมมาตั้งแต่เด็กๆ ทนไม่ได้ที่จะต้องหน้าตาขี้เหร่หรอก เธอถามอย่างสะอึกสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่นองเต็มหน้า "ขี้เหร่ตรงไหน? "
แอบดู ~ อ๋อง (คุณ) ปีศาจ (ชาย) คนหนึ่งมองไปข้างหน้าอย่างหยิ่งผยอง สาวเท้าเข้าไปด้านหลังของข้ารับใช้ "ข้ามาส่งของให้คุณชายใหญ่" หลังจากข้ารับใช้ยื่นกล่องให้เด็กรับใช้ในลานก็หันตัวเดินจากไป เด็กรับใช้เปิดกล่องดู ก็ทำหน้างอด้วยความไม่พอใจ จากนั้นจึงถือกล่องเข้าไปในห้องซือคงฉางเฟิง "อะไรกัน เป็นของเหลือพวกนี้อีกแล้ว! " ภายในห้องมีเสียงบ่นของเด็กรับใช้ดังออกมา "ข้ารับประกันได้เลยว่าลายประดิษฐ์อักษรที่ส่งไปที่ห้องคุณชายรองดีกว่าเราเป็นร้อยเท่า! ท่านเป็นถึงคุณชายใหญ่แห่งสกุลซือคงไยต้องยอมให้เขาด้วย? " ซือคงฉางเฟิงไม่สนใจเขา เด็กรับใช้ไม่คิดจะปิดปาก ยังคงพร่ำบ่นกับตัวเอง "ยอมให้สิ่งของนอกกายเหล่านี้ยังพอว่า แต่การแต่งงานกับสตรีศักดิ์สิทธิ์เหตุใดยังต้องยอมให้เขาด้วย? คุณชายเป็นบุตรคนโตแห่งสกุลซือคงไยปล่อยให้เขาแต่งงานกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ละ? ประโยคนั้นกล่าวไว้ไม่ผิดจริงๆ มีแม่เลี้ยงก็จะมีพ่อเลี้ยง! "
จงเหยียนเฉินเอี้ยวตัวหลบ แล้วก็ปัดมือของเขาออกพร้อมกับพูดอย่างเย็นชา "เปล่า" "หรือว่าหึงน้องสาว? ให้พ่ออุ้มลูกด้วยดีไหม? " พอเขาอารมณ์เสีย จงจิ่งห้าวก็รู้แล้วว่าเขาเป็นอะไรไป จงเหยียนเฉินเบะปาก "ผมเปล่าสักหน่อย!" "งั้นเหรอ?" "ใช่" ที่จริงเขาก็แอบอิจฉานิดหน่อย สายตาของจงจิ่งห้าวมองแต่น้องสาวของเขา เหมือนกับว่าลืมเขาไปเลย เรื่องนี้มันทำให้เขาไม่แฮปปี้ โอ๊ย!
ดูท่าทางนางก็รู้ว่ากำลังรังแกคนอีกแล้ว! ไม่รู้ว่าคนที่ถูกรังแกเป็นใคร แต่อย่างไรก็โชคดีเสียจริง ที่ได้พบกับคุณชายเช่นท่าน——" "ใครน่ะ?! "